دسته: از سفر

توی گناوه یک کارگاه لنج‌سازی دیدم و چند عکسی انداختم.

فکر می‌کنم موقع مد دریا، آب آنقدر بالا می‌آمد که می‌توانستند لنج‌های تعمیر شده را به آب بیاندازند و موقع جزر، لنج‌ها کاملا توی خشکی واقع می‌شدند و می‌شد تعمیرشان کرد.

مشغول پلکیدن توی محوطه‌ی کارگاه بودم که یکی از پرسنل (کلمه‌ی بهتر به ذهنم نرسید!) سراغم آمد و پرسید: «آقا این کفشا مال شماس؟»

دیدم کنار یکی از لنج‌ها 15-20 جفت کفش نسبتا نو افتاده و غیر از من و همان پرسنل (!) و یک نفر دیگر هم کسی در کارگاه نبود! احتمالا یک خانواده‌ی بزرگ آمده بودند و کفش‌هایشان را درآورده بودند و فرار کرده بودند! شاید هم قضیه‌ی کفش‌دزدی و این حرف‌ها در میان بود؟

از این تابلو چه درک می‌کنید؟ (جایی توی بافت تاریخی بوشهر روی دیوار یک خانه‌ی نسبتا قدیمی پیدایش کردم)

دیوار ساحلی بوشهر را دارند بازسازی می‌کنند. هنوز خیلی از کار مانده ولی وقتی تکمیل شود خیلی زیبا می‌شود.

یک عنصر معماری سنتی بوشهر، تیرهای چوبی است که از بنا بیرون زده یا بین دو ستون نمایان است.

توی بازسازی دیوار ساحلی هم به احترام معماری سنتی، از تیرهای چوبی رنگ شده‌ی قهوه‌ای سوخته استفاده کرده‌اند که خیلی به ساحل جلوه می‌دهد.

نگاهی سرسری به بافت تاریخی بوشهر انداختیم.

مثل همه‌ی بافت‌های تاریخی که دیده‌ایم در حال متلاشی شدن بود. (شنیده‌ام اوضاع بافت تاریخی یزد بهتر است. باید برویم و ببینیم)

کوچه‌های بافت تاریخی خیلی تنگ بود و مشکل می‌شد از خانه‌های دو-سه طبقه‌اش عکس گرفت.

اصولا انتظار داشتم چیزی ببینم در مایه فضاهای فیلم «تنگسیر» که ندیدم. نمی‌دانم این فضاها از بین رفته‌اند یا جای دیگری از بوشهراند که به چشم ما نخورد.

به هرحال بوشهر را خیلی سرسری زیارت کردیم.

این چادرهای «دو حلقه» اساسی‌ترین نقش را در افزایش سفرهای نوروزی و غیر نوروزی دارند. ملت به جای اینکه فکر هتل و رزرواسیون و خرج و ارائه‌ی اصل شناسنامه باشند، چادر را می‌اندازند روی باربند و هر کجا که خوششان آمد علمش می‌کنند و شبی می‌خوابند تا صبح فردا.

توی عید، هرجای مرز پرگهر که پایت را می‌گذاشتی رنگ و وارنگ چادر می‌دیدی و زندگی چادرنشینی و گاز پیک‌نیک و زیلو. کیسه خواب البته هنوز رسم نشده و خانواده‌ها از همان لحاف و دشک معمول استفاده می‌کنند.

بعضی‌ها البته خیلی در مکان‌یابی بی‌استعداد بودند. این ساختمان نیمه‌کاره در یکی از پرهیاهو ترین خیابان‌های گناوه بود و جوی روبرویش هم بوی تعفن می‌داد.

فکر می‌کنید این نقاشی دیواری، روی دیوار کدامیک از مجتمع‌های اقامتی بوشهر نقش بسته است؟

بعله! این نقاشی و چند نقاشی کج و کوله دیگر، تزئینات داخلی «مهمانسرای شهدای خلیج فارس» است مربوط به نیروی دریایی سپاه. (گفتم که همه چیز در بوشهر یک خلیج فارس ته‌اش دارد!)

فکر کنم سپاه دلش نخواسته به خرج بیافتد و کار را سپرده دست سربازهایش و آنها هم که دلشان نسوخته بوده چنین چیزهایی تحویل داده‌اند!

توی جاده‌ی بوشهر، به جای اینکه تابلو بزنند «بوشهر فلانقدر کیلومتر»، زده‌اند «خلیج فارس فلانقدر کیلومتر»!، دانشگاه بوشهر هم اسمش «دانشگاه خلیج فارس» است. ته اسم همه‌ی مراکز دولتی و نظامی هم یک «خلیج فارس» چسبیده…

خوب اینها کار دولت است اما ملت هم از دولت کم نیاورده‌اند و اسم «همه چیز» را گذاشته‌اند «همه چیز خلیج فارس»!

رستوران:

مکانیکی:

مصالح فروشی:

مشاور املاک:

فروشگاه لوازم خانگی:

و هر چیز دیگر که فکرش را بکنید… حتی آرایشگاه زنانه و باشگاه بدنسازی!

بعید نمی‌دانم چند وقت دیگر اسم بچه‌شان را هم بگذارند «خلیج فارس»

بعد از یک مسافرت جانانه به فارس و بوشهر، دیشب اواخر شب به خانه برگشتیم.

به رغم همه مشکلات ناشی از خراب بودن لپ‌تاپ و باطری دوربین کلی هم عکس گرفتیم به جای سوغاتی!

فردا به امید خدا با همسر گرامی برای یک هفته‌ای می‌رویم شیراز و بوشهر. جای همه‌تان خالی.

هندی‌ها، در زمان قدیم تجار معتبری بوده‌اند در منطقه‌ی خلیج فارس و زمامداران منطقه سعی می‌کرده‌اند که آمد و شد این طایفه را تسهیل کنند. مثلا نیبور در سفرنامه‌اش نقل می‌کند که کریم خان زند قصد داشته یک کاروانسرا برای هندیان در شیراز بسازد و …

به این ترتیب عجیب نیست اگر بندر عباس معبد هندوها داشته باشد.

در تقویم میراث فرهنگی، پاییز و زمستان فصل «ترمیم» است و اگر قصد بازدید از مکان‌های تاریخی را دارید، این دو فصل بیشتر با داربست و اره و تیشه روبرو می‌شوید تا بنای تاریخی.

معبد هندوها هم تقریبا تعطیل بود و موزه‌ی داخل آن را هم جمع کرده بودند و مشغول سنگ کردن کف و ترمیم نقاشی‌هایش بودند.

ظاهرا بنای معبد مربوط می‌شود به سال 1310 قمری، یعنی سال‌های آخر پادشاهی ناصرالدین شاه قاجار.

در جریان ترمیم، در یکی از اتاق‌های «اعتکاف» یک نقاشی از «کریشنا» (خدای فلوت‌نواز هندوها) پیدا کرده بودند.

جاهای دیگر معبد هم خیلی نقاشی‌های دیگر بود که نیاز به ترمیم اساسی داشتند.

اما جالب‌تر از همه گنبد ساختمان اصلی معبد بود. کلا 72 علمک در چهار سوی گنبد وجود داشت. تعداد این علمک‌ها و نحوه‌ی قرار گرفتن‌شان (ترکیب 1-3-5-7) قاعدتا باید معنایی در آیین هندو داشته باشد.