خبر: «نماد شهر اراک بعد از 20 سال تغییر می‌کند»
واکنش: تعجب و شک و تردید! از خودم می‌پرسم «نماد شهر اراک» دیگر چیست که من در آن دوازده-سیزده سالی که اراک زندگی می‌کردیم ندیدم؟
ادامه خبر: «تندیس جدید به نام تندیس ایثار و شهادت برای نصب در میدان شهدای اراک (باغ ملی) آماده شده و عملیات نصب آن تا چند روز آینده آغاز خواهد شد.»
ادامه‌ی واکنش: خوشحالی برای اراک و اراکیها! باغ ملی اراک را خیلی خوب به یاد می‌آورم. میدان بیضی شکل بزرگی بود که تا سال‌ها پایه‌ی مجسمه‌ی شاه وسطش بود و خود مجسمه نبود. به نظرم اوایل دهه هفتاد (به قول خودشان) تندیسی وسط میدان ساختند که از زشتی و بی‌قوارگی با تندیس وسط میدان انقلاب تهران رقابت می‌کرد. یادم می‌آید که وقتی وسط میدان انقلاب را خراب کردند کلی خوشحال شدم و تا اینجای خبر هم برای اراک خوشحالم.
باز هم ادامه خبر: «وی در پاسخ به این سئوال که این میدان دارای قدمت تاریخی بوده است و نباید با تغییر و تحول روبرو شود، عنوان کرد: …»
باز هم ادامه واکنش: تاسف برای خبرنگار نادان! از خبرنگار محترمی که این سوال را مطرح فرموده‌اند تقاضا می‌شود قبل از مطرح کردن سوال‌شان کمی اطلاعات اولیه کسب کنند! اولا که خیلی قدمت داشته باشد همان 20 سال است. ثانیا که چنین بنای زشتی اگر مربوط به دوران پیش از تاریخ هم بود باید یا خراب می‌شد یا حداقل رویش را چیزی می‌کشیدند که آلودگی تصویری تولید نکند.
قسمت آخر خبر: «وی یادآور شد: سازنده تندیس میدان شهدای اراک، همان سازنده تندیس قبلی این میدان است»
واکنش نهایی: ناامیدی، دوش آب یخ!
پی‌نوشت:
باغ ملی اراک قبل از انقلاب این شکلی بوده:
(عکس از سایت آستانه دات کام)
تا اوایل دهه هفتاد هم کم و بیش همین شکلی بود منهای مجسمه‌ی اسب‌سوار شاه.
اما این روزها … آستانه دات کام خیلی دقت کرده که این عکس جدید را طوری بگیرد که هنرنمایی «همان سازنده‌ی تندیس قبلی» عکسش را خراب نکند:
بالاخره یک عکس واضح از این هنرنمایی پیدا کردم (از وبلاگ انجمن شیمی دانشگاه آزاد اراک) :
و یکی دیگر (از وبلاگ اراک) :
مارو بگو که هرروز باید تحملش کنیم.اون موقع که داشتند درستش می کردند ودورمیدان چادر کشیده بودند.گفتیم اخ جون.بعد که جدید روگذاشتند،
سال به سال دریغ از پارسال.
با درود
بنده یکی از خبرنگاران استان مرکزی هستم کههمین لحظه این سایت را دیدم واز مطلب منتشره عذر خواهی می کنم هرچند نمی دانم چه کسی این مطلب را نوشته است
گه می خوری به خبرنگاران استان مرکزی توهین می گویی کره خر
سلام
مدتی چشمهایم تحت تعمیر بود از خواندنیهای تو محروم مانده ام. راستش برای جنجال درست کردن هم توانمند هستی. یکی از توانهای دوست داشتی تو و حتما زینب هم
قربانتان
جدید جدیدا همش عکس های فضایی میذاری ها!!!!این از فامیل های چوبین نیست اون بچه فضاییه 🙂
آره واقعا بیشتر از این که شبیه تندیس ایثار و فداکاری و از این جور چیزا باشه، شبیه یه آدم فضایی ناقص الخلقه س!
من عکس اولی رو دوست دارم. آخه خیلی آرومه.درضمن آبی آسمون و آبی آب توی حوض (!) خیلی آبیه. نمی دونم الآن چرا آسمونها سفید شده !من آسمون آبی می خوام …
در مورد آسمون، فکر کنم اشکال از عکاس عکس پایینی باشه. یعنی عکس رو سر ظهر، وقتی گرفته که آسمون خیلی پرنوره و آفتاب هم درست بالای کادرشه. سایه های دو تا عکس رو مقایسه کن و ببین که انتخاب زمان و زاویه مناسب، چقدر توی کیفیت رنگ عکس تاثیر داره
میبینم که خبر رسید خواهر گرامی داره میاد تهران!!! چرا خبر نداد ؟!!! از وقتی رفته دانشگاه سر خود شده ها!!!!! :))
حالا کجایش را دیده ای. البته این اسمش سر به هوا شدن نیست. زمستان رفتنی است “سر به هوا” یا “سر به گریبان”
http://www.matrookeh.com/
عجیبه! وبلاگت برای من مسدوده (از پارسآنلاین)
اولا اگر میدونستم که اراکی هستی هرگز این مدت 2 ماه وبلاگت رو نمخوندم..چون مردمش خیلی خوبن از آخر…….
دومادرباره عکسی که در دهه هفتاد گرفته شده به نظر می آد که کوهها نیست شدن..میدان سرجاشه…
سوما..حالم از این باغ ملی که 4 سال دورش چرخیدم و اتوبوسها آخر شب داد میزدن تههههههرون….قم تهرووووووون..قم بالا…حالم بهم میخوره….
اول که انگار توی دوره دانشجویی خیلی بهت بد گذشته 😉 من هم اراکی نیستم ولی از اراکیها بدی هم ندیدم
تفاوت فاصله و اندازه کوه پشت سر، مربوط میشه به قضیه Depth of field توی عکاسی.
دوره دانشجویی به ما خیلی خوش گذشت ولی نگذاشتیم آب خوش از گلوی اراکی هاپایین بره….بسکه چوب تو آستینشون کردیم.این از خصوصیات بچه تهرونه
در ضمن چه تو شهر خودم چه هرجای دیگه از اراکی فرار می کنی بسکه موزی و زیرآب زن هستن..زیرآب منو که از گردن زدن…به تو هم نصیحت میکنم دور ور اراکی جماعت نگردی….عاقبت نداره..بخصوص تو سربازی…
خداییش این یکی خیلی ضایعس! امیدوارم بعدی بهتر باشه:)
بستگی داره به اینکه هنرمند محترم توی این بیست سال چقدر پیشرفت کرده باشه!
می گم اینها مثلا گل لاله اند که نماد شهادتند. بعدش گلهایی هستند که دستهاشون رو بالا برده اند که دعا کنند. ولی گل معمولی هم نیستند. گلی هستند که از تنه یک درخت روییده اند نه ساقه. خلاصه همه خوبی ها رو اگه دقت کنید توی این نماد می بینید. دقت کنید !!!
خوشم میاد جفتمون کلا حالمون از اراک به هم میخوره!!!!
احتمالا مجسمه جدید شبیه همان قبلی است با یکمی تفاوت یعنی اون پر پر ها قرمز می شند یعنی شهادت ها ها ها