توفیق اجباری

در حدی که از یک فیلم گلزاری انتظار میرود فیلم بدی نبود. شوخی های فیلم بر خلاف قسمتهای احساسی اش خوب از آب در آمده بود و رضا عطاران با مزه بود (گاهی زیادی البته …) و گلزار هم دارد یواش یواش بازیگر متوسطی میشود و با آن بی استعدادی که در فیلمهای اولش نشان داد معلوم است که کار سینما را خیلی جدی گرفته و خیلی دارد تلاش میکند. به موضوع شهرت پرداخته بود و نشریات زرد که خیلی به آن پرداخته نشده و رضا عطاران زیر لب محسن نامجو زمزمه میکرد و یکی دوباری به سهمیه بندی سوخت تکه پراند و … خلاصه فیلمنامه نویس و کارگردان زحمتشان را کشیده بودند و در حد وسعشان سعی کرده بودند فیلم خوبی بسازند و بعض کلاغ پر بود که چون خیالش از فروش فیلم به خاطر بازی گلزار-افشار راحت شده بود دیگر بیخیال همه چیز شده بود و حتی به خودش زحمت نداده بود فیلمنامه را یکبار بازخوانی کند.

بعد از عمری دوباره سالن پر سینما دیدیم و صف بلیط و خانواده هایی با بچه های قد و نیمقد روی صندلی.

۲ Comments

  1. نجمه 06 آگوست 2008
  2. پرنسس 06 آگوست 2008

Leave a Reply